مدتهاست که می خواهم راجع به سریال مردان دیوانه (چقدر از برگرداندن اسم فیلم ها و سریال ها به زبان فارسی بدم می آید) چیزی بنویسم. سریالی که طبق نظر شخصی من (با در نظر گرفتن ید طولای من در سریال بینی) و به عقیده بعضی منتقدین٬ بهترین مجموعه ایست که در تاریخ سریال های آمریکایی تولیده شده است. تفاوت مردان دیوانه با تمام سریال هایی که تا به امروز دیده ام اینست که برای جذب مخاطب و کشش داستانش از روش های معمول و اتفاقات همیشگی استفاده نمی کند. در این سریال نه از قتل خبری ست٬ نه از انفجار٬ نه از دزدی و اسلحه و گروگان گیری٬ نه از مواد مخدر و نه حتی طنز! این مجموعه جذابیت اش را از خط داستانی بسیار قوی٬ بازی های کم نظیر٬ شخصیت های جذاب و ارتباطی که با بیننده برقرار می کند میگیرد. در کل مردان دیوانه سریالی با اعتماد بنفس و قوی است که احترام به شعور مخاطب را اولین وظیفه و هدف خود قرار داده و به جرات می توان گفت برای هر اپیزود آن به اندازه یک فیلم وقت و انرژی و سلیقه به خرج داده شده است.
سریال مردان دیوانه که از سال ۲۰۰۷ شروع شده و نمایش فصل پنجم آن در سال آینده شروع می شود داستان یک شرکت تبلیغاتی در نیویورک و در دهه شصت میلادی است. شخصیت اصلی فیلم مرد سی و چند سالهء چارمینگ و ثروتمندی به اسم دان دریپر است که به عنوان آرت دایرکتور شرکت تبلیغاتی استرلینگ کوپر مشغول بکار است. داستان این سریال بهانه ای برای پرداختن به موضوعات دهه ۶۰ و ۵۰ آمیخته با سیگار و مشروب و تبعیض نژانی و مردسالاری و هموفوبیا است. موهای ژل زده، سیگارهای بر لب٬ کت شلوارهای به بدن چسبیده ، دامن های بلند ، روابط عاشقانه پنهانی و در پایان تبلیغات خلاقانهء کارکنان باهوش استرلینگ کوپر هر بیننده خوش سلیقه ای را میخ صفحه تلویزیون می کند. در این سریال سکانس هایی وجود دارد که تا ماه ها قبل از خواب یقه شما را ول نخواهد کرد.
قصد من از نوشتن این چند خط هم توصیه به دیدن این سریال و هم ادای دین خودم به آن است که دلیلش تنها در حیطه رابطه شخصی من و این سریال می گنجد!
